کد مطلب:80306 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:291
عبدالله بن عمر و سعد بن ابی وقاص و مغیره بن شعبه با گروهی از مردم كه با علی علیه السلام همراهی نكرده بودند بر او وارد شدند و سهم خود را (از بیت المال) مطالبه كردند (این عده هم در جنگ جمل و هم در پیكار صفین در یاری به علی علیه السلام دست نگاهداشته و خود را عقب كشیده بودند) علی علیه السلام به ایشان گفت: «ما خلفكم عنی؟ قالوا قتل عثمان و لا ندری احل دمه ام لا؟ و قد كان احدث احداثا ثم استتبتموه فتاب ثم دخلتم فی قتله حین قتل، فلسنا ندری اصبتم ام اخطاتم؟ مع انا عارفون بفضلك یا امیرالمومنین و سابقتك و هجرتك» (چه چیز شما را بر آن داشت كه از یاری به من خودداری كنید و عقب بمانید؟ گفتند: عثمان كشته شد و ما نمی دانستیم آیا (ریختن) خون او حلال بود یا نه؟ البته وی بدعتهایی در دین پدید آورده بود، سپس شما از او خواستید كه توبه كند و او نیز توبه كرد، آنگاه بدان زمان كه (گروهی) وی را می كشتند شما در قتلش دست داشتید، ای امیرمومنان، با آنكه ما از برتری و سابقه ی تو در اسلام و هجرت آگاهیم، نمی دانستیم آیا شما راه درستی رفتید یا خطا كردید). علی علیه السلام گفت: «و ان طائفتان من المومنین اقتتلوا فاصلحوا بینهما فان بغت احداهما علی الاخری فقاتلوا التی [صفحه 180] تبغی حتی تفی ء الی امر الله» (آیا نمی دانستید كه خدای عزوجل به شما اشاره فرموده است كه امر به معروف و نهی از منكر كنید. و می فرماید: هرگاه دو گروه از مومنان به جنگ با یكدیگر برخاستند میان آنها آشتی دهید و اگر یكی به دیگری تجاوز كرد با متجاوز بجنگید چندان كه به فرمان خدا بازآید). سعد گفت: ای علی شمشیری به من ده كه خود، كافر را از مومن بازشناسد (و بر كافر تیز و بر من كند باشد)، زیرا من می ترسم كه مومنی را بكشم و به دوزخ روم. علی علیه السلام به ایشان فرمود: آیا نمی دانستید كه عثمان پیشوائی بود كه شما به شرط سخن شنوائی و فرمان پذیری با او بیعت كردید، اگر نیكوكار بود چرا از یاری او خودداری كردید و اگر تبهكار بود چرا با او جنگ نكردید؟ اگر آنچه عثمان كرد درست بود شما كه به پیشوای (درستكار) خود یاری ندادید، ستم كردید و اگر بدكردار بود شما ستم كرده اید كه به آنان كه او را به معروف امر و از منكر نهی می كردند كمك نكردید. همچنین به سبب آنكه در میان ما و دشمنان چنانكه خداوند فرموده است به وظیفه ی خود عمل ننمودید، ستم كرده اید زیرا خداوند می فرماید: «... قاتلوا التی تبغی حتی تفی ء الی امر الله.» (با گروه تجاوزگر بجنگید چندانكه به فرمان خدا بازآید (و دست از تجاوز بردارد).[1]. نصر بن مزاحم می نویسد: كان علی علیه السلام اذا صلی الغداه و المغرب و فرغ من الصلاه یقول: «اللهم العن معاویه، و عمرا و اباموسی و حبیب بن مسلمه و الضحاك بن قیس و الولید بن عقبه و عبدالرحمن بن خالد بن الولید» (چون علی علیه السلام نماز صبح و مغرب را می گزارد و نمازش تمام می شد، می گفت: «بار الها، معاویه و عمرو و ابوموسی و حبیب بن مسلمه و ضحاك بن قیس و ولید بن عقبه و عبدالرحمن بن خالد بن ولید را لعنت كن» این خبر به معاویه رسید و او نیز چون دست به دعا برمی داشت، علی علیه السلام و ابن عباس و قیس بن سعد و حسن و حسین علیه السلام را لعنت می كرد).[2].
نصربن مزاحم گفت: در حدیث عمر بن سعد آمده است:
صفحه 180.